Νέα Υόρκη, 1 Απριλίου 2016
Χτυπά το ξυπνητήρι, κοιτάζω από το παράθυρο του δωματίου, ο ήλιος έχει κάνει αισθητή την παρουσία του. Μια χαρά λέω μέσα μου. Θα κάνω το μπανάκι μου, θα χτενίσω το μαλλί και βολτίτσα στα στενά του East Village!!!
Τι το ήθελα να χτενίσω το μαλλι; Γιατί δεν έμεινα αχτένιστη όπως κάθε μέρα στην Αλεμάνια; Όπως χτενίζομαι την βλέπω, με βλέπει..τι να πω η καημένη; Καλωσόρισες; Με πιάνουν κατευθείαν τα κλάματα. Πότε μεγάλωσα; Πότε πέρασαν τα χρόνια; Τι έκανα μέχρι τώρα στη ζωή μου; Είμαι ευτυχισμένη; Πότε θα γίνω μάνα; Και άλλες πολλές ερωτήσεις να τριγυρίζουν στο μυαλό μου!
Με βλέπει το αγόρι να κλαίω και μου λέει: " Όχι, δεν είναι άσπρη τρίχα, το φως φταίει". Τον πίστεψα αλλά ξέχασα ότι ήταν πρωταπριλιά!!! Χαχα...(Δυνάμενος ο Πάτερ)
Περνούν τα χρόνια παίδες και δεν το καταλαβαίνουμε! Ας ζήσουμε λοιπόν τη ζωή μας!
Χτυπά το ξυπνητήρι, κοιτάζω από το παράθυρο του δωματίου, ο ήλιος έχει κάνει αισθητή την παρουσία του. Μια χαρά λέω μέσα μου. Θα κάνω το μπανάκι μου, θα χτενίσω το μαλλί και βολτίτσα στα στενά του East Village!!!
Τι το ήθελα να χτενίσω το μαλλι; Γιατί δεν έμεινα αχτένιστη όπως κάθε μέρα στην Αλεμάνια; Όπως χτενίζομαι την βλέπω, με βλέπει..τι να πω η καημένη; Καλωσόρισες; Με πιάνουν κατευθείαν τα κλάματα. Πότε μεγάλωσα; Πότε πέρασαν τα χρόνια; Τι έκανα μέχρι τώρα στη ζωή μου; Είμαι ευτυχισμένη; Πότε θα γίνω μάνα; Και άλλες πολλές ερωτήσεις να τριγυρίζουν στο μυαλό μου!
Με βλέπει το αγόρι να κλαίω και μου λέει: " Όχι, δεν είναι άσπρη τρίχα, το φως φταίει". Τον πίστεψα αλλά ξέχασα ότι ήταν πρωταπριλιά!!! Χαχα...(Δυνάμενος ο Πάτερ)
Περνούν τα χρόνια παίδες και δεν το καταλαβαίνουμε! Ας ζήσουμε λοιπόν τη ζωή μας!
